混沌之初,神明以众生若刍狗,封于苍穹之中,囚于四海之内。遂古之时,圣人以己身为棋子,击其九天之上,绝于寰宇之外。诗曰:乾坤晦朔兮冥冥,苍生蒙昧兮浑浑。圣人出世兮日月升,昭昭耀耀兮归真明。后世之时,一子 ...